Πρώτα απ’ όλα απόψε γιορτάζουμε
τη νίκη της απελευθέρωσης, στις 17 Δεκέμβρη, των τριών Κουβανών συντρόφων μας
που παρέμεναν στις φυλακές των Ηνωμένων Πολιτειών. Οι Πέντε Κουβανοί ήταν στη
φυλακή για 16 χρόνια. Το «έγκλημά» τους ήταν ότι διεξήγαγαν επαναστατική
δουλειά για την άμυνα της Κουβανικής Επανάστασης στο έδαφος των ΗΠΑ: Άμυνα
απέναντι σε τρομοκρατικές οργανώσεις που συστηματικά επιτίθενται ενάντια στην
Κούβα καθώς και στους υποστηρικτές της εντός των ΗΠΑ.
Ο Χεράρδο, ο Ραμόν, ο Αντόνιο, ο
Φερνάντο και ο Ρενέ –με την αξιοπρέπεια, την ειλικρίνεια και τη δημιουργικότητά
τους– έδειξαν σε ολόκληρο τον κόσμο τι σημαίνει να είσαι Κουβανός και
επαναστάτης. Τι σημαίνει να θέτεις τη ζωή σου στην υπηρεσία μιας σοσιαλιστικής
επανάστασης.
Είτε στην οικοδόμηση της νέας
κοινωνίας στην Κούβα, είτε στην Αγκόλα ως διεθνιστές μαχητές απέναντι στο
στρατό του Απαρτχάιντ, είτε στην ταξική πάλη εντός των ΗΠΑ, μέσα ή έξω από τη
φυλακή, έχουν συμπεριφερθεί με την ίδια ακεραιότητα. Ο Σύλλογος Χοσέ Μαρτί
βλέπει τους Πέντε Κουβανούς ως ήρωες της εργατικής τάξης διεθνώς!
2) Πλατιά
δραστηριότητα στην Ελλάδα
Στην Ελλάδα κάθε φορά πιο πολύς
κόσμος ανταποκρινόταν στην καμπάνια για την απελευθέρωση των 5 τον τελευταίο
χρόνο. Επιπλέον, γενικότερα βλέπουμε αυξανόμενο ενδιαφέρον για την Κουβανική
Επανάσταση.
Το 2014, ο Πολιτιστικός Σύλλογος
Χοσέ Μαρτί, η Hasta la Victoria Siempre, το ελληνικό δίκτυο αλληλεγγύης La Red
Solid@ria Griega και ο εκδοτικός οίκος Διεθνές Βήμα έθεσαν σε κίνηση την έκθεση
των έργων που έφτιαξε ο Αντόνιο Γκερέρο μέσα στη φυλακή. Η έκθεση απέκτησε τη
δική της δυναμική και φιλοξενήθηκε από αγωνιστές σε διάφορες πόλεις, σε 16
ποικίλες εκδηλώσεις, όπου την είδαν πάνω από 1600 άνθρωποι. Κυκλοφόρησαν
εκατοντάδες έντυπα για την κουβανική επανάσταση. Αυτό επιπλέον και άλλων
εκδηλώσεων, όπως του Ελληνοκουβανικού Συνδέσμου. Η New Star έφερε κοντά μας τον
Αλεχάνδρο Κάσρτο Εσπίν σε μια περιοδεία με μεγάλη απήχηση. Έγιναν παρουσιάσεις
βιβλίων κλπ.
Αναφέρω το εύρος των περσινών
εκδηλώσεων όχι για να «ευλογήσουμε τα γένια μας», αλλά για να αναγνωρίσουμε ότι
έχουμε αυξημένες δυνατότητες. Το ενδιαφέρον που υπάρχει είναι χειροπιαστό.
3) Η παγκόσμια κρίση
του καπιταλισμού
Αυτό δεν πρέπει να μας ξαφνιάζει.
Η παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού, και η οξυμένη μορφή που παίρνει στην Ελλάδα
σημαίνει ότι όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι και νεολαία ενδιαφέρθηκαν να
υπερασπιστούν τέτοιους επαναστάτες.
Είδαμε παρόμοιες ευκαιρίες μεταξύ
των αγωνιστών κατά της αστυνομικής βίας στις ΗΠΑ και στον κόσμο εκεί που
παλεύει για τον κατώτατο μισθό. Μεταξύ των εργατριών ιματισμού στο
Μπανγκλαντές, στη Μαλαισία, στο Λίβανο, στην Ινδονησία, στην Ουκρανία και σε
όλο τον κόσμο που υποφέρει από την κρίση του καπιταλισμού.
Αυτό σημαίνει ότι θα
εξακολουθήσουν να υπάρχουν ανοίγματα για αλληλεγγύη με την Κουβανική Επανάσταση
στην επόμενη περίοδο στην Ελλάδα και παγκόσμια.
4) Η επιθετικότητα
συνεχίζεται
Πολλά έχουν ειπωθεί στον
καπιταλιστικό Τύπο σχετικά με την ‘κανονικοποίηση’ των σχέσεων μεταξύ Κούβας
και ΗΠΑ. Έχει ειπωθεί ότι η Κούβα ανοίγεται στις επιχειρήσεις. Ότι η Κούβα
παραιτείται από την επαναστατική της προοπτική.
Η Κούβα και οι ΗΠΑ έχουν
συμφωνήσει σε μια επανεκκίνηση των διπλωματικών τους σχέσεων. Αλλά, όπως είπε ο
Κουβανός πρόεδρος Ραούλ Κάστρο, «Αυτό δεν σημαίνει ότι η καρδιά του ζητήματος
έχει επιλυθεί. Ο οικονομικός, εμπορικός και χρηματοπιστωτικός αποκλεισμός, με
το τεράστιο ανθρώπινο και οικονομικό κόστος που έχει για τη χώρα μας, πρέπει να
σταματήσει.»
Η ιστορία των σχέσεων Ηνωμένων
Πολιτειών και Κούβας από την επανάσταση του 1959 είναι η ιστορία του ταξικού
μίσους των κυρίαρχων των ΗΠΑ απέναντι σε μια επανάσταση με επικεφαλής τους
εργάτες και τους αγρότες της Κούβας 90 μίλια μακριά. Και είναι η ιστορία των
αμέτρητων οικονομικών, πολιτικών και στρατιωτικών επιχειρήσεων της Ουάσιγκτον
για να τιμωρήσει τον εργαζόμενο λαό της Κούβας.
Η κυβέρνηση Αϊζενχάουερ επέβαλε
έναν οικονομικό και χρηματοπιστωτικό αποκλεισμό στην Κούβα τον Οκτώβρη του
1960. Και κάθε επόμενη κυβέρνηση στις ΗΠΑ, είτε των Ρεπουμπλικάνων είτε των
Δημοκρατικών, τον έχει στηρίξει ή τον έχει ενισχύσει.
Ο πρόεδρος Τζων Κένεντι
πραγματοποίησε τη μισθοφορική εισβολή του Κόλπου των Χοίρων το 1961. Αυτή την
εισβολή την απέκρουσε ένας ένοπλος λαός. Ο Κένεντι απείλησε να στρέψει πυρηνικά
όπλα κατά της Κούβας το 1962. Από το 1959 μέχρι σήμερα 3.500 Κουβανοί έπεσαν
θύματα επιθέσεων από τις αντεπαναστατικές ομάδες Κουβανο-αμερικανών οι οποίες
λειτουργούν ελεύθερα στο έδαφος των ΗΠΑ.
Ο ίδιος ο αποκλεισμός έχει
κοστίσει στη χώρα 100 δισεκατομμύρια δολάρια. Πρόκειται για το 200 τοις εκατό
του ΑΕΠ σε τιμές του 2010. Ο αποκλεισμός των ΗΠΑ υπονομεύει την οικονομία της
Κούβας. Σε συνδυασμό με την κατάρρευση του εμπορίου με τη Σοβιετική Ένωση και
την Ανατολική Ευρώπη, έχει δημιουργήσει τεράστια οικονομικά προβλήματα για τον
πληθυσμό. Αυτή η πίεση, μαζί με την έλλειψη αποτελεσματικών αντικαπιταλιστικών
αγώνων σε άλλες χώρες, ανοίγει τον δρόμο προς τη διάβρωση της συνείδησης
ανάμεσα στα πιο οπισθοδρομικά στρώματα του εργαζόμενου λαού. Αυτή την κατάσταση
ελπίζει να εκμεταλλευτεί η Ουάσιγκτον ώστε να κερδίσει στο μέρος της τα
στρώματα αυτά και να υπονομεύσει τη σοσιαλιστική επανάσταση.
«Ας μην έχει κανείς αυταπάτες ότι
οι ΗΠΑ έχουν πλέον συμβιβαστεί με την ύπαρξη μιας σοσιαλιστικής επανάστασης 90
μίλια από τη Φλώριδα», είπε ο Ραούλ Κάστρο. Οι ΗΠΑ έχουν ξεκαθαρίσει ότι
«αλλάζουν τις μεθόδους τους αλλά όχι τους πολιτικούς τους στόχους, και
επιμένουν να επεμβαίνουν στα εσωτερικά της χώρας μας, πράγμα που δεν πρόκειται
να δεχτούμε»
Αυτό που πράγματι έχει αλλάξει
είναι ότι τώρα πολίτες των ΗΠΑ θα μπορούν να ταξιδεύσουν στην Κούβα για
εκπαιδευτικούς και επαγγελματικούς σκοπούς. Πάντως όχι για τουρισμό.
Ο Φιντέλ Κάστρο, σε επιστολή του
όπου επιβεβαιώνει τη διεθνιστική πολιτική της Κούβας και τη μαρξιστική
προοπτική λέει ότι: «Δεν εμπιστεύομαι την πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών», και
προσθέτει ότι στηρίζει τη στάση της κουβανικής κυβέρνησης στις
διαπραγματεύσεις. «Αυτό δεν σημαίνει ότι απορρίπτουμε την ειρηνική επίλυση
διενέξεων ή πολεμικών απειλών ».
4) Χρειάζεται μια
πλατιά καμπάνια ενάντια στον αποκλεισμό
Όπως είπε ο Ραούλ, «Γνωρίζουμε
ότι ο τερματισμός του αποκλεισμού θα είναι μια μακριά και δύσκολη διαδικασία, η
οποία θα χρειαστεί τη στήριξη, την κινητοποίηση και την αποφασισμένη δράση
ανθρώπων καλής θέλησης στις Ηνωμένες Πολιτείες και σε ολόκληρο τον κόσμο».
Σε αυτό το πνεύμα ο Πολιτιστικός
Σύλλογος Χοσέ Μαρτί βλέπει την αναγκαιότητα μιας πλατιάς καμπάνιας ενάντια στον
αποκλεισμό των ΗΠΑ κατά της Κούβας. Αυτός θα πρέπει να είναι ο κεντρικός άξονας
των δράσεων στην υπεράσπιση αυτής της ζωντανής επανάστασης εργατών και αγροτών
σήμερα. Αυτό το σύνθημα πρέπει να διαδοθεί μεταξύ εργαζομένων, αγροτών και
νεολαίας. Μαζί, βέβαια, με το αίτημα της επιστροφής του κουβανικού εδάφους που
καταπατούν παράνομα οι ΗΠΑ στο Γκουαντάναμο.
Εκεί στοχεύουμε στην επόμενη περίοδο.
5) Μπριγάδες στην
Κούβα
Επίσης πιστεύουμε ότι είναι
απαραίτητο οι εργαζόμενοι να δουν την κουβανική επανάσταση από κοντά. Αυτό
είναι πολύ δύσκολο όταν πηγαίνει κανείς το νησί για τουρισμό και επισκέπτεται
τα αξιοθέατα και τις παραλίες.
Υπάρχει ένα πολύ σημαντικό
εργαλείο που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε: Η διεθνής μπριγάδα εθελοντικής
εργασίας Χοσέ Μαρτί τον Ιούλη που οργανώνει το ICAP στην Κούβα και συντονίζει ο
Ελληνοκουβανικός σύνδεσμος. Η μπριγάδα βασίζεται στην παράδοση της κουβανικής
επανάστασης. Στην παράδοση της κινητοποίησης του κόσμου για να αντιμετωπίσει
κοινωνικές και παραγωγικές ανάγκες με την εθελοντική του εργασία. Κουβανοί και
εθελοντές από διαφορετικές χώρες δουλεύουν μαζί. Τα απογεύματα αφιερώνονται σε
συζητήσεις και πολιτιστικές δραστηριότητες. Οργώνονται επισκέψεις με στόχο τη
γνωριμία με τον εργαζόμενο λαό της Κούβας. [Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε μετά να μιλήσετε σε
βετεράνους παλιότερων μπριγάδων που βρίσκονται εδώ. Υπάρχει και ένα σχετικό
τραπεζάκι στην είσοδο.]
6) Η επανάσταση είναι
ζωντανή
Μετά την απελευθέρωσή τους, οι 5
κουβανοί μίλησαν σε ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα, όπου αναφέρθηκαν στις επιπτώσεις
που έχει ο εμπορικός αποκλεισμός των ΗΠΑ καθώς και η «ειδική περίοδος» πάνω
στην οικονομία, τις υποδομές και την επαναστατική συνείδηση. «Ειδική περίοδος»
ονομάζεται η βαθιά οικονομική κρίση στη δεκαετία του 1990 στην Κούβα την οποία
προκάλεσε η απότομη διακοπή της βοήθειας και των ευνοϊκών εμπορικών σχέσεων με
τη Σοβιετική Ένωση και την Ανατολική Ευρώπη ύστερα από την κατάρρευση των
κυβερνήσεων των χωρών αυτών.
Όπως είπε ο Ρενέ, «Μερικές φορές
κοιτάζω την Κούβα και σκέφτομαι μια χώρα που ξαφνικά έχασε το 75 τοις εκατό του
εμπορίου της, και κατάφερε να περάσει την ειδική περίοδο και να την ξεπεράσει
όπως εμείς», είπε ο Ρενέ Γκονζάλες. «Υπάρχει κάτι στο πνεύμα του λαού μας που
μας βοήθησε να το καταφέρουμε».
Για να καταλάβουμε καλύτερα τι
ήθελε να πει ο Ρενέ, ας θυμηθούμε ότι η ελληνική οικονομία συρρικνώθηκε κατά
25% μέσα στα τελευταία 5 χρόνια.
Έχουμε νιώσει την έκταση της οικονομικής και
κοινωνικής καταστροφής που σήμανε για τον εργαζόμενο λαό. Εκεί, στην Κούβα, η
οικονομία συστάλθηκε βίαια κατά 75% μέσα σε λόγους μήνες! Όμως η Κούβα επιβίωσε
χωρίς να κλείσει ούτε ένα νοσοκομείο, χωρίς να πεινάσει ούτε ένα παιδί, χωρίς
να μείνει άνεργος και να εγκαταλειφθεί ούτε ένας εργαζόμενος, και χωρίς να
εγκαταλειφτούν τα διεθνιστικά καθήκοντα της επανάστασης. Μέσα σε εκείνη την
περίοδο, η Κούβα περιέθαλψε 25.000 παιδιά από την Ουκρανία που έπασχαν από
διάφορες μορφές καρκίνου ως επακόλουθο του πυρηνικού ατυχήματος στο Τσερνομπίλ.
Δωρεάν! Σήμερα βλέπουμε την ίδια δέσμευση στον αγώνα κατά του έμπολα στη δυτική
Αφρική.
Το πνεύμα στο οποίο αναφέρεται ο
Ρενέ είναι αποτέλεσμα της κατάκτησης της εξουσίας από τους εργάτες και τους
αγρότες, οι οποίοι οπλίστηκαν για να υπερασπιστούν την κατάκτησή τους,
ανέτρεψαν τις καπιταλιστικές σχέσεις, πήραν στα χέρια τους τις τράπεζες, τα
εργοστάσια, τις μεταφορές, διένειμαν τη γη στους αγρότες για να την
καλλιεργήσουν και οργάνωσαν την οικονομία γύρω από την εξυπηρέτηση των δικών
τους αναγκών. Έβαλαν την παιδεία, την υγεία, τη στέγαση και τον διεθνισμό στο
επίκεντρο. Μέσα από τις κινητοποιήσεις που χρειάστηκαν για να τα καταφέρουν όλα
αυτά, άλλαξαν και οι ίδιοι. Έγιναν άνθρωποι που βλέπουν, όπως είπε ο Μαρτί, ότι
«πατρίδα είναι η ανθρωπότητα». Η Κουβανική Επανάσταση είναι το μόνο παράδειγμα
σήμερα μιας χώρας όπου ο εργαζόμενος λαός έχει πάρει την εξουσία και την έχει
χρησιμοποιήσει στην προώθηση του σοσιαλισμού παγκόσμια. Αυτά είναι πράγματα που
επικροτούμε και που στηρίζουμε.
Στην πρόσφατη σύσκεψη της CELAC,
ο Ραούλ είπε: «Δεν πρέπει να νομίσει κανείς ότι, για να το πετύχουμε αυτό
(δηλαδή την εξομάλυνση των σχέσεων με τις ΗΠΑ), η Κούβα θα αποκηρύξει τα
ιδανικά της ανεξαρτησίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης, ούτε ότι θα
εγκαταλείψουμε έστω και μία από τις αρχές μας, ούτε ότι θα υποχωρήσουμε έστω
και ένα εκατοστό όσον αφορά την υπεράσπιση της εθνικής μας κυριαρχίας».
Ύστερα από 61 χρόνια
επαναστατικών αγώνων, η κουβανική επανάσταση και η ηγεσία της έχουν δείξει ένα
πράγμα πάνω απ’ όλα: αυτά που λένε τα εννοούν. Σε εμάς εδώ αναλογεί να σταθούμε
αποφασιστικά στο πλευρό αυτού του παραδείγματος.
